Düşünmenin( Ağırlığı –Açtığı – Açlığı)

Taştı aklımın fikrimin fazlalıkları içimden.

 İpek bir mendile sardım en güçlü doğrularımı.

Onlarsız yapamayacaklarım ve en kuvvetlilerini.

Ağırlığı büktü omurgamı bu düşüncelerimin.

Dogmalar ve dayatılanlara inat kafamdakini düşünmeden edemiyordum.

En mesut olduğum, doğrusuna en çok inandığım anlarda bile içimdeki hıçkırasıya ağlayan küçüğüm susmuyor, sürekli gerçeğine koşmak istiyordu.

Çünkü gerçeği evde öğrendiği kadar basit değildi.

Gerçek kaç gözyaşı uzaklığımdaydı, yetmiyordu artık okuduklarım.

Kaç mürekkep bozdum gözlerimden akan  sudan.

Ne yazmak yatıştırıyordu ne bağırmak ne de bağlaçlarla bağlamak bunlarımı.

Sözcüklerimin hepsi toplanmış ortak bir paranteze ve yanlışla çarpılıp önüme konmuştu sanki.

Müthiş bir hiçlikle ne yapacağımı bilmeden bekliyordum.

Ortalıkta kalmış  geziniyordu, en ortak düşünceler tabağımda.

Onları kabul edip benliğime katacak kadar delirmedim hala.

Su kadar berrak fikirler hala vücudumda sonuçta.

Bugün açlığımın 7. Günü.